prawie już zapomniałam jak cię zapominać
kartkując lata
w poszukiwaniu konieczności

pamiętasz
bałaś się ciężaru miejsc
do których jeszcze nie dotarłaś

kolaż z wosku i liter
przetrwał dyktaturę stron świata
teraźniejszość bez lustrzanych klatek

wernisaż post
hedonistyczny

uczę się nie wybierać

Praga drażni zapachem waty cukrowej
rozbijam iluzje przyspieszony puls obcasów
krawężnik nie nabiega krwią
brak koncesji na łzy
puste miejsca po herbacie

konsekwentnie bezzasadnie
wróżę z masek i obietnic

nie sprowokujesz mnie do ukrzyżowania ramion
na łóżku z pajęczyny
może obudzimy się nadzy i zmęczeni
czekając na pustkę i zimno
z której okradnie nas poranek

będzie zbyt ciepło by się bać
zbyt jasno by zwariować

wszystkie sny sprzedamy kamienicom
za topografię własnych kroków

podobno zabawa w empatię
to tylko krótki tunel
pomiędzy nieświadomością a paranoją